Rozdział 45 "Może być gorzej?"

*Harry*

Promienie słoneczne budzą mnie ze snu, leniwie przeciągam się i dostrzegam, że nie jestem w swoim domu. Momentalnie podnoszę się do pozycji siedzącej i dostrzegam, że znajduję się w szpitalu? Jak ja się tu kurwa znalazłem?! 

-Witam śpiącą królewnę - W drzwiach pojawia się Justin z dwoma kubkami kawy. Mimowolnie się uśmiecham a chłopak siada na krześle przy moim łóżku.

-Co ja tu robię? Jak ja się tutaj znalazłem? 

- Jesteś na obserwacji, po tym jak cię pobili zadzwoniłem na policję. Aresztowali Tomlinsona i jego gang.

- I nie rozpoznali cię? - spytałem choć domyślałem się jaka będzie odpowiedź. 

-Poznali, dostałem dożywocie ale dlatego, że mój przyjaciel leży w szpitalu mogę być jeszcze na wolności. - Moja podświadomość krzyczy, wrzeszczy, płaczę i zabija się gdy słyszę te słowa. Justin przeze mnie zostanie aresztowany, będzie siedział w więzieniu do końca swojego życia, on dopiero ma 25 lat! Może być gorzej? Opadam na łóżko i pozwalam by wszystkie emocje wyleciały ze mnie podczas krzyku. Pielęgniarki szybko przybiegają i wypraszają Justina, wstrzykując mi coś do ręki. Uspokajam się i czuję, że zaraz zapadnę w sen. NIE! Nie mogę dać im tej satysfakcji, że mogą robić ze mną co tylko chcą. 

*Zayn*

Kiedyś powiedziano mi, że gdy odchodzi osoba którą się kocha powinieneś napisać to co chciałeś jej powiedzieć a później to spalić. Wraz z palącą się kartką znikają wszystkie uczucia do tej osoby.

Wziąłem do ręki kartkę, długopis, papierosy oraz paczkę zapałek i wyszedłem na balkon. Usiadłem na wiklinowym krześle i zacząłem pisać:

Może minąć trzy tysiące lat

Możesz całować inne usta

Ale nigdy cię nie zapomnę

Mogę jutro umrzeć

Może uschnąć moja dusza

Ale nigdy cię nie zapomnę

Mogą wymazać mi wspomnienia 

Mogą mi odebrać opowieść o tobie

Ale nigdy cię nie zapomnę

Jak zapomnieć twój uśmiech?

Jak zapomnieć twoje spojrzenie?

Jak zapomnieć, że modliłem się

Żebyś nie odchodziła?

Jak zapomnieć twoje szaleństwa?

Jak zapomnieć, że nagle zniknęłaś?

Jak zapomnieć, że nadal cię kocham?

Bardziej niż życie, bardziej niż wszystko.

Możesz wyrzucić mnie ze swojego życia.

Możesz zaprzeczyć, że mnie pragnęłaś.

Ale nigdy cię nie zapomnę.

Składam kartkę na pół i wyciągam zapałki z mojej czarnej, skórzanej kurtki. Gdy mam zamiar spalić kartkę na balkon wychodzi Nicol, spogląda na mnie ze łzami w oczach a zza swoich pleców wyciąga kartkę

-Ty też? - pytam na co kiwa głową a następnie spogląda w niebo

-Tęsknie ze nią - szepcze prawie niesłyszalnie i siada naprzeciwko mnie.

-Nawet nie wiesz jak ja za nią tęsknie - zapalam moją kartkę i zapałki rzucam Nicol która powtarza czynność. Podchodzimy do barierki i gdy nasze kartki są do połowy spalone puszczamy je a one unoszą się tworząc dwa małe punkciki na niebie a później znikają.

*Nicol*

Zayn jest dla mnie bardzo ważną osobą, zajmuje sie mną, płaci za moje studia.... Zachowuje się jak ojciec ale nigdy nim nie będzie. Przecieram oczy i podnoszę wzrok na niego...Patrzy przed siebie, jest zamyślony. Ostatnio nic nie je, tylko pije. Rozumiem..też tęsknie za moją matką ale ona nas zostawiła! Mimo, że jestem na nią wściekła to i tak cholernie za nią tęsknie, on też. Zastanawiam się czy powiedzieć mu, że mama jest w szpitalu i, że tata dzwonił czy też pozostawić to w tajemnicy przed nim? 

Rozdział 44 "Koszmary staną się rzeczywistością."

" Jeśli udajesz w ten sposób od samego początku
Z mocnym uściskiem, moimi pocałunkami
Wiedz, że mogę skleić twoje złamane serce
I tęsknić za wszystkim co mi powiedziałaś
Mogę pożyczyć ci też roztrzaskane części
Które będą idealnie pasować
Oddam ci całe moje serce
Więc możemy zacząć to wszystko od początku "



-Zostały tylko te drzwi - szepcze Justin, kiwam głową na znak że zrozumiałem, chłopak strzela w klamkę a drzwi opadają w hukiem na podłogę. Wbiegamy z nim do środka. Ciemność. Klnę pod nosem a światła rozbłyskują. Mrużę oczy, widzę rozmazaną, zakrwawioną sylwetkę leżącą na podłodze. Przecieram moje zielone tęczówki i dostrzegam ją, dziewczynę która zawróciła mi w głowie na tamtym chodniku, podbiegam do niej, cicho łka, otwiera swoje oczy i gdy mnie dostrzega zaczyna się cofać. Słyszę krzyk Justina i zapadam w sen.

{...}

Budzę się związany, koło mnie leży nieprzytomny Justin, zaczynam krzyczeć a chusta zawiązująca moje usta wżyna się niemiłosiernie w moje wargi, trzask drzwi dochodzi zza mnie więc przychodzi mi tylko czekać na ciąg dalszy poczynań porywacza Natalie. Dostrzegam przede mną cień niewysokiego mężczyzny, znam tą charakterystycznie ułożoną grzywkę, tylko nie mogę sobie przypomnieć do kogo należała. Mrużę oczy a światła znów rozbłyskują oświetlając osobę przede mną. Moje oczy powiększają się, pewnie teraz wyglądają jak piłeczki do golfa, przede mną stoi Louis trzymając kosmyk włosów nieprzytomnej Natalie.

Nie chce wierzyć że kiedyś nazywałem go przyjacielem. Jego usta wykrzywiają się w uśmiech a ja prycham na tą minę. Jego ręka ląduje na moim policzku przez co upadam na podłogę a krzesło na którym siedziałem łamie się na kawałki. Jęczę z bólu, szarpie mnie za włosy i unosi w górę moją głowę nakazując żebym spojrzał na nią. Gdy tylko to robie, puszcza mnie i przywiązuje do rury wystającej ze ściany, podchodzi do niej i zaczyna szarpać, gdy ta się budzi w oczach znów ma łzy, on uśmiecha się i spogląda na mnie.

-Masz cierpieć, masz wyć z bólu....- szepcze w moją stronę i zrywa z niej ubrania, ta piszczy przez co budzi Justina, ten szybko podnosi się z podłogi i odciąga go od Natalie, następnie uderza z całej siły w twarz przez co Tomlinson upada na podłogę, przez chwilę myślałem że moje koszmary staną się rzeczywistością ale na szczęście - myliłem się. Bieber podbiega do mnie, uwalniając przy tym, podbiegam do trzęsącej się Natalie a ona wydaje kolejny pisk a ja czuje szarpniecie, wysoki muskularny mężczyzna celuje we mnie broniom, cofam się kilka kroków i uderzam plecami o zimną ścianę. 

-No i co? Nie jesteś już taki odważny? - Kpi. Przeczesuje swoje brązowe włosy ręką i rzuca pistolet Natalie. - Ty go zabij, będzie więcej frajdy. - Dziewczyna patrzy raz na mnie, raz na niego a do jej oczu napływają łzy - Jeśli go nie zabijesz, to ja zabije ciebie. To twoja decyzja, twój wybór.

-Zabij mnie, kurwa zastrzel i będzie po sprawie! Zastrzel mnie rozumiesz?! - Krzyczę. Natalie chwyta broń i celuje we mnie, zamyka swoje oczy, robię to samo, zbliża się mój koniec. Słyszę strzał, ale nie czuje bólu, otwieram oczy i widzę jej ciało opadające na kafelki oraz mnóstwo krwi dookoła, teraz dopiero zrozumiałem że na zawsze ją straciłem.


**************************************************************

Zbliżamy się do końca opowiadania, jeszcze 6 rozdziałów i na zawsze pożegnamy się z Harrym i Natalie :)
Nie dlatego ze nie mam weny, tylko chodzi o komentarze...
Sami widzicie, sami wiecie...
Ten rozdział zadedykowany jest pewnej Natalii która miała urodziny w zeszłym tygodniu, kochanie jeszcze raz wszystkiego najlepszego ;)